Αόρατα παιδιά

Τα παιδιά χωρίς δικαιώματα ξεπερνούν σε αριθμό τα παιδιά 

με δικαιώματα τόσοπολύ ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να μετρήσει κανείς

πόσα δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, πόσα ζουν κάτω από 

το όριο της φτώχειας, πόσα εργάζονται 

Το πρώτο 20ήμερο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στα παιδιά. Η ενημέρωση, οι εκστρατείες ευαισθητοποίησης, ο προβληματισμός, κορυφώθηκαν στις 20 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού, μια συμβολική ημερομηνία που παραπέμπει στις 20 Νοεμβρίου 1989, όταν ο ΟΗΕ ενέκρινε τη σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού - ένα περιεκτικό κείμενο που από τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ δεν το έχουν υπογράψει μόνο οι ΗΠΑ και η Σομαλία.

Στη διάρκεια του 20ήμερου μας κατακλύζουν αριθμοί που απεικονίζουν μια πραγματικότητα η οποία απέχει πολύ από τη σύμβαση του ΟΗΕ. Τα παιδιά χωρίς δικαιώματα ξεπερνούν σε αριθμό τα παιδιά με δικαιώματα τόσο πολύ ώστε σχεδόν είναι αδύνατο να μετρήσει κανείς πόσα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στο καθαρό νερό, πόσα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, πόσα εργάζονται από πολύ μικρή ηλικία· και όσο πιο μικρά τόσο σε πιο άθλιες συνθήκες. Είναι απίστευτος ο αριθμός κακοποιημένων παιδιών, και δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνα κι ορφανά: συχνά οι ίδιοι οι γονείς, θύματα κι αυτοί κοινωνικών, οικονομικών ή ψυχολογικών πιέσεων, κακοποιούν τα παιδιά τους. Τα παιδιά αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται στους αριθμούς που μαθαίνουμε στο 20ήμερο (1-20 Νοεμβρίου).

Ομως εδώ, στην Ελλάδα, υπάρχει ένας αριθμός που αξίζει να τον θυμόμαστε: 200.000. Χάρη στη στρυφνάδα της ελληνικής νομοθεσίας, τόσα είναι τα παιδιά που δεν υπάρχουν.

Δηλαδή, μπορείς να τα δεις, να τα αγγίξεις, να τα ακούσεις, όπως τις προάλλες, στη μεγάλη σε όγκο και παλμό διαδήλωσή τους, αλλά δεν υπάρχουν. Συγκεκριμένα, δεν έχουν καμιά νομική υπόσταση, δεν ανήκουν πουθενά. Είναι παιδιά που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα, πήγαν σε ελληνικά σχολεία, η γλώσσα τους είναι η ελληνική, όπως και η παιδεία τους, οι φίλοι τους είναι Ελληνες και η Ελλάδα είναι η μόνη πατρίδα που έχουν γνωρίσει. Ομως δεν μπορούν να βγάλουν ταυτότητα και διαβατήριο, δεν μπορούν να δώσουν στο ΑΣΕΠ, δεν μπορούν να ταξιδέψουν. Δεν μπορούν να μείνουν εδώ, αλλά δεν μπορούν ούτε να φύγουν.

Ο καινούργιος νόμος που προωθείται σε αντικατάσταση του Νόμου Ραγκούση, που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, απαιτεί για να δοθεί στα παιδιά αυτά η ελληνική ιθαγένεια να αποδείξουν ότι, κι ας είναι λάθος το αίμα τους, έχουν παιδεία ελληνική. Αν έχουν γεννηθεί εδώ, πρέπει να τελειώσουν το Γυμνάσιο πριν από τα 16, οπότε θα μπορούν να κάνουν την αίτησή τους. Αν δεν έχουν γεννηθεί εδώ, πρέπει να τελειώσουν το Γυμνάσιο και το Λύκειο ή έστω να έχουν πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Και μετά, φυσικά, επειδή η ελληνικότητα είναι χαρακτηριστικό που εξατομικεύεται, πρέπει να περάσουν και από την περίφημη συνέντευξη.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο φαίνεται στους συντάκτες του σ/ν να τελειώσει το Γυμνάσιο και το Λύκειο ένα παιδάκι που έρχεται, ας πούμε, στην Ελλάδα σε ηλικία οκτώ χρονών, χωρίς φυσικά να ξέρει ελληνικά και χωρίς να μπορεί κανείς να το βοηθήσει. Τα παιδιά αυτά παλεύουν με τη γλώσσα, το εκπαιδευτικό σύστημα, τον αποκλεισμό από τους συμμαθητές, μέσα σε τάξεις όπου μιλιούνται τέσσερις-πέντε γλώσσες και ανακατεύονται παιδιά διάφορων ηλικιών, προελεύσεων και βιωμάτων, με έναν δάσκαλο-δασκάλα που πρέπει να φροντίζει για τη σωματική και ψυχική τους υγεία, ενώ ταυτόχρονα θα «βγάζει την ύλη». Επίσης είναι γνωστό ότι ο σχεδιασμός του «νέου σχολείου» θα αποκλείσει από το Λύκειο, σε πρώτη φάση, το 25% των μαθητών. Τα Ελληνόπουλα δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με τις απαιτήσεις του Λυκείου χωρίς φροντιστήριο ή ιδιαίτερα. Πόσο δυσκολότερο θα είναι για τα παιδιά με γονείς που δεν μπορούν καν να τους υπαγορεύσουν την ορθογραφία;

Ομως αυτά τα αόρατα παιδιά πρέπει να τα καταφέρουν. Αλλιώς, στα δεκαοχτώ τους θα γίνουν ορατά ίσα ίσα για να απελαθούν προς άγνωστη κατεύθυνση.

- See more at: http://left.gr/news/aorata-paidia#sthash.UJBw3gIM.K93oUjAn.dpuf